Dzień w stolicy

Produkty na śniadanie kupujemy częściowo w GUM-ie, częściowo w delikatesach. Sklepy jak sklepy, ale architektura, w której są zlokalizowane robią wrażenie. Traktory, żniwiarki, uśmiechnięte dzieci, symbole glorii sowieckiej znaleźć można wszędzie: w mozaikach, na posadzkach, attykach... Klasa! Wprawdzie schodów ruchomych poza metrem nie uświadczy się, ale są za to żyrandole i marmury. Trochę jak w Horteksie na MDM-ie. Niestety ceny nas zaskakują. Jest tak jak w Polsce, a często drożej. No, OK, stolica.

Robimy 20 kilometrów wałęsając się po mieście, popijając kwas i podziwiając spójność architektoniczną Centrum. Stalinowski szyk. Ale cóż się dziwić skoro miasto było niemal całkowicie zniszczone w czasie II wojny światowej? W każdym razie można się poczuć... swojsko. Smutne jest to, że poza kościołem "polskim" św. Szymona i św. Heleny z początku ubiegłego wieku, a z pozostałych trzech barokowych kościołów jeden jest zamknięty na głucho, drugi mieści salę koncertową, której się nie udostępnia poza koncertami, a trzeci jest dziś... cerkwią.

Przyszedł czas na białoruski obiad. Szału nie ma, ale wszystko jest świeże i smaczne. Pokrzepieni idziemy poszukać miejsca kaźni żydów mińskich. Z trudem je odnajdujemy. pomnik robi wrażenie dorównujące butom na nabrzeżu Dunaju w Budapeszcie. Mamy już trochę dość czerwonych gwiazd, wiecznego płomienia, pomników komunistów (Dzierżyński stoi obok naszej kwartiry) i odpoczywamy na Wyspie Łez. Sama wysepka i to co na niej to pamiątka ku czci sowieckich żołnierzy zaginionych w wojnie afgańskiej. Miejsce fajne, z widoczkiem na odbudowane XIX-wieczne kamieniczki zamyka się wieczorem na kłódkę, więc musimy kontrolować czas.

W drodze powrotnej zahaczamy o dworzec, gdzie kupujemy bilety do Miru na dzień następny. Nie obyło się beż nerwów. Wspomnienie dworcowych kasjerek za głębokiej polskiej komuny to dziś niedościgły wzór na Białorusi. Nie do wiary!

Zdjęcia (44)

Komentarze (2)