2011
19
paź
U Dessanech
Etiopia, Omorate
Przejechano 6916 km
Po śniadaniu, o 7.00 jedziemy do Omorate. Utwardzona droga po której jedziemy jest koszmarna - samochód jedzie jak po schodach. Całe szczęście widzimy sporo różnych zwierząt: bush chickeny, pawiany, dik diki (zawsze w parach) i inne.
Po 2,5 godzinie docieramy do Omorate. Widzimy też wielki most, który porwała wysoka fala kilka lat temu. Od tamtej pory nie podniesiono go. A był to jedyny most na rzece Omo w tym miejscu. Do pierwszego następnego, w górze rzeki trzeba by jechać 2 dni. Meldujemy się w "Immigration Office" - spisują nam numery paszportów, gdyż Omorate leży przy granicy z Kenią. Następnie ruszamy nad rzekę. Jest z nami kolejny obowiązkowy przewodnik, który oprowadzi nas po wiosce (650 birrów). Najpierw jednak musimy się przeprawić przez Omo - "łódką - łupiną", przeciekającą dłubanką. Aby do niej wejść zjeżdżamy po glinie kilka metrów z urwistego brzegu wprost do rudej wody Omo. Cali upaćkani gliną siadamy w chybotliwej dłubance. Jest trochę niebezpiecznie - przewodnik cały czas powtarza, byśmy "balansowali". "Balansujemy", a łódka i tak z łatwością przechyla się na boki. Tym bardziej, że Omo w tym miejscu właściwie osiąga już maksimum swojej szerokości i gwałtownie zmierza ku jezioru Turkana. Oblani zimnym potem wczłapujemy na drugi brzeg. Po glinie.
W wiosce jesteśmy jedynymi białymi. Zatem cała uwaga plemienia Dessanech skupia się na nas i od razu zaczepiają nas niemal wszystkie kobiety, dzieciaki i starcy (mężczyźni w sile wieku znów niemal nieobecni - wypasają krowy). By zrobić im zdjęcia płacimy po 2 birry. Robimy ich całkiem dużo. Rozdajemy też kilka lusterek i żyletek. Maluchy starają się robić wszystko, by zrobić i im jak najwięcej zdjęć. Mnie rozbroiły tym, że widząc jak fotografuję jakąś kobietę z wiązką gałęzi na głowie, zaczęły podnosić wspólnie na ramiona ogromną kłodę, bo skoro takie zdjęcia się najbardziej podobają... Klient nasz pan! :-) Po jakiejś godzinie - wracamy. Ciągniemy za sobą ogonek dzieciaków pouczepianych naszych palców u dłoni.
Znów przeprawa przez Omo. Tym razem "balansując" udaje mi się zrobić nawet jedno zdjęcie.W barze zjadamy jeszcze injerę i zabieramy ze sobą chłopca, który jest chory na cukrzycę i raz w miesiącu jeździ do Jinki po zapas insuliny. A zajmuje mu to dwa dni, bo transportu publicznego tu nie ma. My zabieramy go do Turmi. Droga powrotna - jeszcze gorsza: nadal trzęsie, jak byśmy jechali po jeszcze wyższych schodach. Zwierzęta się pochowały. Tylko termitiery i akacje. Monotonia. 
Po 2,5 godzinie docieramy do Omorate. Widzimy też wielki most, który porwała wysoka fala kilka lat temu. Od tamtej pory nie podniesiono go. A był to jedyny most na rzece Omo w tym miejscu. Do pierwszego następnego, w górze rzeki trzeba by jechać 2 dni. Meldujemy się w "Immigration Office" - spisują nam numery paszportów, gdyż Omorate leży przy granicy z Kenią. Następnie ruszamy nad rzekę. Jest z nami kolejny obowiązkowy przewodnik, który oprowadzi nas po wiosce (650 birrów). Najpierw jednak musimy się przeprawić przez Omo - "łódką - łupiną", przeciekającą dłubanką. Aby do niej wejść zjeżdżamy po glinie kilka metrów z urwistego brzegu wprost do rudej wody Omo. Cali upaćkani gliną siadamy w chybotliwej dłubance. Jest trochę niebezpiecznie - przewodnik cały czas powtarza, byśmy "balansowali". "Balansujemy", a łódka i tak z łatwością przechyla się na boki. Tym bardziej, że Omo w tym miejscu właściwie osiąga już maksimum swojej szerokości i gwałtownie zmierza ku jezioru Turkana. Oblani zimnym potem wczłapujemy na drugi brzeg. Po glinie.
W wiosce jesteśmy jedynymi białymi. Zatem cała uwaga plemienia Dessanech skupia się na nas i od razu zaczepiają nas niemal wszystkie kobiety, dzieciaki i starcy (mężczyźni w sile wieku znów niemal nieobecni - wypasają krowy). By zrobić im zdjęcia płacimy po 2 birry. Robimy ich całkiem dużo. Rozdajemy też kilka lusterek i żyletek. Maluchy starają się robić wszystko, by zrobić i im jak najwięcej zdjęć. Mnie rozbroiły tym, że widząc jak fotografuję jakąś kobietę z wiązką gałęzi na głowie, zaczęły podnosić wspólnie na ramiona ogromną kłodę, bo skoro takie zdjęcia się najbardziej podobają... Klient nasz pan! :-) Po jakiejś godzinie - wracamy. Ciągniemy za sobą ogonek dzieciaków pouczepianych naszych palców u dłoni.
Znów przeprawa przez Omo. Tym razem "balansując" udaje mi się zrobić nawet jedno zdjęcie.W barze zjadamy jeszcze injerę i zabieramy ze sobą chłopca, który jest chory na cukrzycę i raz w miesiącu jeździ do Jinki po zapas insuliny. A zajmuje mu to dwa dni, bo transportu publicznego tu nie ma. My zabieramy go do Turmi. Droga powrotna - jeszcze gorsza: nadal trzęsie, jak byśmy jechali po jeszcze wyższych schodach. Zwierzęta się pochowały. Tylko termitiery i akacje. Monotonia.
Zdjęcia (30)
Zasoby: 
34.552 
22.046 
1.100.685 
3.423 
